Bahrrakesh

Nadat we de woestijn achter ons hebben gelaten, rijden we via het Atlasgebergte naar Marrakesh: dat gaat niet hard over smalle bergweggetjes, dus we doen ruim 8 uur over de 400 kilometer die we moeten afleggen. Overbodig te zeggen dat de tocht weer geweldig was. Totdat we het Atlasgebergte uit rijden: dan is het ineens vlak en vrij saai. Marrakesh ligt volgens de navi nog geen 20 kilometer bij ons vandaan maar we zie nog niets: geen torens, geen gebouwen. We rijden naar Avenue Mohammed wat vaak een grote weg is in de steden. Dit keer naar Mohammed VI, waar Simon gezien had dat daar veel hotels aan liggen. We nemen voor 2 nachten een kamer in zo’n massaal familiehotel, maar ook hier is het nog warm en dan is een zwembad wel prettig, bovendien is de kamer groot en betaalbaar. De medina ligt op ongeveer 2 km (of 2 euro) bij ons vandaan. We kleden ons nog snel om want het zwembad sluit om 19.00 uur, en dat is al over een kwartier. We nemen een snelle duik in het warme water. Daarna gaan we met de taxi naar de medina: hoewel ze hier niet zo idioot rijden als in Casablanca is het wel prettig zo’n taxi en zeker voor 2 euro gaan wij zelf niet rijden.

Hij zet ons uit op het plein. Ik heb niet helemaal begrepen welk plein, maar het is er druk en het lijkt op de beschrijving uit het boek. We wandelen wat rond, maar bij iedere stap die we zetten worden we aangesproken aangeklampt door mensen die je van alles willen verkopen: yes madam, over here madam, sir what is this, what are you looking for, you want argan oil, yes madam henna tatoo, maybe tomorrow, how are you doing sir, you want food sir, you want drink sir……. Ik kan hier nog duizend andere openingszinnen invullen die we bij iedere stap krijgen te horen. Het is echt verschrikkelijk. ”Misschien is een burka helemaal niet zo’n gek idee” merkt Simon op.

We slenteren door de steegjes van de medina, maar het is gewoon niet prettig: mensen die achter je aan blijven lopen. Ik kan nog geen blik werpen op een sjaal of iets anders zonder dat er alweer tien mensen om je heen staan, inclusief de overburen die gegarandeerd goedkoper zijn. We lopen door en stuiten tegen een restaurant aan die een terras boven hebben: lijkt me een prima idee. Daar kunnen we ‘rustig’ zitten tussen de 50 andere toeristen die daar ook zitten te eten. We zijn blijkbaar niet de enigen die gevlucht zijn .

We bestellen wat te eten en te drinken en vanaf deze afstand kun je nog wat van de stad zien. Daarna lopen we terug naar het plein dat we gemakkelijk terug kunnen vinden door de lichtgevende ballen die ze hoog in de lucht gooien. Daar stappen we weer in een taxi, die in eerste instantie het dubbele vraagt: nachttarief. Gelukkig zijn er wel 100 taxi’s, dus kun je naar hartenlust onderhandelen of doorlopen naar een andere taxi. Bij het hotel aangekomen gaan we even wat drinken; het is nu aangenaam qua temperatuur en we nestelen ons tussen de bejaarden op het terras. De volgende dag gaan we lopend naar de stad: het is warm, zo’n 30 graden gok ik en een strakblauwe hemel. Overdag ziet het plein er anders uit: minder sfeer, maar nog steeds dezelfde opdringerige verkopers. Ik zie aapjes aan een lijn (waar ik heel agressief van word), verkleedde mensen, slangenbezweerders. Als ik een foto maak van het plein komt er gelijk iemand naar me toe: hij wil geld want ik heb foto van hem gemaakt. Ik betaal nooit voor foto’s, dus nu ook niet. ‘Zullen we en versje jus nemen?” vraag ik. Het plein staat vol met stalletjes die verse jus verkopen. Zodra we een stap in de buurt van de stalletjes zetten schieten alle mannetjes achter de stalletjes in de hyperstand: Yes, over here, over here…. Pff. Ik kan niet eens kijken wat ze hebben. Achteraf blijkt dat ze allemaal hetzelfde hebben en ook dezelfde prijs. We proberen een stalletje te vinden van iemand die niet schreeuwt, maar dat is onmogelijk. Uiteindelijk kiezen we maar eentje, want het geschreeuw gaat maar niet over. Met de jus in onze hand gaan we even zitten bij één van de stalletjes die nog op gebouwd moeten worden. Nog geen minuut zitten we daar in de schaduw of de eerste persoon staat alweer voor onze neus: hoe gaat het vragen ze dan in het frans. En dan een heel verhaal over dat hij een artiest is en uiteindelijk wil hij geld. Simon geeft hem een sigaret. Nog geen minuut later staat de volgende alweer voor onze neus en is er ondertussen ook iemand naast ons gaan zitten. Ik voel me net een kip wiens veren geplukt worden. Dat klinkt misschien heel negatief, maar we kunnen nergens rustig zitten of lopen zonder dat er iemand op je afkomt en probeert je iets verkopen. Het is dan ook bijna onmogelijk om te shoppen…. Op zich zijn de straatjes wel heel mooi, maar wat ze aanbieden is vergelijkbaar. Rond een uur of 4 zijn we leeg :zowel qua geld als energie . Een duik in het zwembad klinkt als muziek in de oren. Daar liggen we wederom tussen de bejaarden die vermaakt worden door een soort van Jodi Bernall die met hen aan het aquagymen is. Gelukkig is het onze laatste dag hier, zoveel is al duidelijk. Zei ik bij aankomst dat ik misschien nog wel een derde nacht wou blijven, daar hebben we allebei helemaal geen zin meer in. Dus rijden we de volgende dag weer door (of terug) naar het relaxte Essaouira: waar het helaas niet waait, maar waar het wel relaxt is en waar we nog een paar dagen van de zon, strand, eten kunnen genieten.