Zondig in bikini

Casablanca, 6 september

Zondig, zo voel ik mij als Simon en ik het strand oplopen en ik een (ook voor Nederlandse begrippen) korte rok aan heb met een wijd t-shirt erop. Ik had verwacht dat in het moderne Casablanca dat wel done was, maar als ik om me heen kijk, zie ik alleen maar mannen in korte broeken en ontbloot bovenlichaam en kinderen in zwemkleding. Alle (volwassen) vrouwen zijn van top tot teen gekleed: in een hoofdoek, shirt of blouse met lange mouwen en een lange (spijker)broek en dat terwijl het hier toch bijna 30 graden is en ik het zelfs heet vind. ‘Wat wil je doen?’ vraagt Simon terwijl het water ons verleidelijk aankijkt: een duik nemen? Lijkt me goed, maar dan wel graag op een wat afgelegen plekje, want ik zie ook in de zee alleen maar mannen. Dit gebied wordt duidelijk overheerst door mannen. En hoewel het eerste wat ik voel schaamte is terwijl ik daar als een soort van zondaar over het strand loop, bespeur ik ook enige vorm van irritatie: hoezo mogen alle mannen hier vrij en halfnaakt rondrennen en moeten vrouwen helemaal gekleed zijn in deze hitte. Misschien ben ik te kortzichtig, misschien heb ik me niet voldoende verdiept in de cultuur, maar ik heb er moeite mee te geloven dat de vrouwen uit vrije wil zo gekleed gaan terwijl de rest alle vrijheid heeft zich te ontdoen van alle kleding.

Uit een soort van respect ga ik – nadat Simon zijn duik heeft genomen – het water in met mijn hemdje dat net tot over mijn kont komt, zeker als het nat is. Maar nog steeds voel ik alle ogen op mij gericht, het is blijkbaar toch niet helemaal oké een vrouw in hemdje in zee. Gelukkig heb ik Simon bij me en durf ik dat heus wel aan en bovendien voel ik ook een soort van ‘hé ik heb ook rechten’ in me naar boven komen. Dus ik doe alsof ik die blikken niet zie en ren (nou ja, van rennen is niet echt sprake want het water is ontzettend koud) het water in en kruip daarna weer ‘veilig’ op mijn handdoek. Na anderhalf uur kondigt Simon aan dat het tijd is voor een drankje, en dat ben ik met hem eens: ja laten we hier maar weg gaan. Dus nu zitten we op het terras van ons hotel met heerlijke Chablis en Carona met uitzicht op zee (alleen als we heel recht op zitten overigens, anders zien we voornamelijk struiken….).

De vlucht
De vlucht ernaar toe was prima. Ruim een uur voordat we zouden opstaan waren we allebei wakker. Ik lag toch niet lekker omdat de shuttle om 4.48 uur zou vertrekken wat al krap was, en daarbij kwam dat ik per ongeluk Simon zijn naam verkeerd had gespeld… (of het systeem heeft van een ij een y gemaakt, dat zou natuurlijk ook zomaar kunnen….) plus dat je de rijen nooit kunt voorspellen. Dus toen ik het lichtje van de ipad zag oplichten wist ik dat Simon lag te lezen … ‘Ben je ook wakker?’ vraag ik. Zullen we anders maar opstaan en toch maar een taxi bestellen? Ik heb zo’n voorgevoel dat we ’t met de shuttle niet gaan halen.’ Dus toen stonden we om 4.10 uur beneden met de verwachting dat er wel taxi zou staan te wachten of dat deze er ieder moment kon zijn aangezien we vlakbij Schiphol zaten. ‘Hij is er over een half uur zegt de dame achter de receptie’. Ehm, nou dat lijkt me wat te laat, want ik wil om 4.30 uur op Schiphol zijn. Helaas doet Ibis maar met één taxibedrijf zaken…maar zo zegt ze, hij zorgt ervoor dat jullie om half vijf op Schiphol zijn. Wij gaan vast naar buiten, waar twee dames wachten op hun taxi die om 4.15 uur zou komen (die hebben ook een half uur moeten wachten). Delen is gezien onze bagage geen optie dus er zit weinig anders op dan te wachten. Tot er een taxi aan komt rijden en mensen afzet bij het hotel. Dus ik loop naar de taxi toe en vraag of hij ons naar Schiphol kan brengen. “Geen probleem, ga zitten” zegt hij in gebrekkig Nederlands en nog geen tien en twintig euro (!) later zijn we al op schiphol. Helaas heeft hij ons bij vetrekhal 3 afgezet en moesten we bij vertrekhal 1 zijn (en ik had al blaren…). Daar aangekomen is er een megalange rij want tegenwoordig heeft iedereen zijn boardingpass al geprint en is de rij voor drop off bagage net zo lang als de check in . Gelukkig wordt er niets gezegd over de tikfout en kunnen we door…. Nou ja door…weer terug naar vertrekhal 3 waar we net vandaan komen want daar moeten we door de security (blijkbaar moet je voor Afrika ergens anders zijn). Daar gaat het allemaal vlot en hebben we nog ruim een uur voordat we de boardinggate open gaat. De vlucht is vrij leeg en ook dat gaat soepel, maar om 7.00 uur (geplande vertrektijd 6.45 uur) zitten we nog steeds in een stilstaand vliegtuig. Wat blijkt: er zijn wat mensen te laat en hun bagage moet er eerst uit voordat we mogen vertrekken. Daar hebben ze een uur voor nodig, dus zo rond 7.40 uur heeft het vliegtuig toestemming gekregen om de motoren te starten…. Hadden we achteraf dus prima die shuttle bus kunnen nemen ….

In Marokko aangekomen moeten we weer door een paar controles (drie stuks) en dat gaat zoals ik dat had verwacht: langzaam. De meneer die ons de stempel geeft heef ons allebei niet aangekeken maar we mogen door. Daarna hoeven we ‘alleen nog maar’ onze auto op te halen. Ook daarvoor moeten we weer een eindje lopen en hoewel de auto pas gereserveerd was om 13.00 uur, was het no problem: we konden de auto nu ook al mee krijgen. Na veel handtekeningen krijgen we de papieren mee en legt de vriendelijk meneer uit dat onze citroen C4 nog veel beter is dan de geboekte golf. De papieren krijgen we mee, maar de sleutel krijgen we bij de auto. We komen aan bij Herz en alle andere verhuurbedrijven waar een paar mannen onder een parasol zitten. Als Simon zegt dat we een auto gehuurd hebben wordt er iemand geroepen die ons de auto moet wijzen. “Splinternieuw” zegt hij in gebrekkig Engels, maar we doen toch maar even een rondje om de auto. En nog maar een rondje, want de meneer met de autosleutels moet nog komen. En al kijkende is de auto niet helemaal nieuw, want we zien wel wat kleine beschadigingen. Verder een prima auto met airco en radio met blue tooth, dus sws een stuk luxer dan mijn Kia…. Simon daarentegen gaat er iets op ‘achteruit’ met een auto met maar 5 versnellingen. De rit naar ons hotel gaat wonderbaarlijk ook voorspoedig: het verkeer is rustig en ook het verwachte gekke rij gedrag blijft uit. Simon heeft blijkbaar een neusje voor viersterrenhotels, want hij rijdt in 1x goed. We worden ontvangen door een picollo die wel Simon zijn koffer naar binnendraagt maar mij gewoon mijn rugzak laat dragen…. En daarna wordt de auto voor ons geparkeerd…. Ik geloof dat ik daar best aan kan wennen .
Het hotel is echt heel fijn en een goede plek om te acclimatiseren… De zon schijnt vandaag volop en ik ben in die 1,5 uur al verkleurd… Simon zei het al ‘Ik ben straks bruin en jij ziet er uit als een wielrenner… en inderdaad… mijn hemdje is nu al te zien op mijn lichaam… Maar, so far so good. Straks maar eens het centrum in om te gaan eten. En ik weet in ieder geval al wel wat ik níet ga aantrekken .