1001 sterren
Door: Roelynke
Blijf op de hoogte en volg Roelynke
17 September 2015 | Marokko, Ouarzazate
Foto's te vinden op: http://www.mijnalbum.nl/Album=4AJQAZPX#JKH338CG
Tja, daar zitten we dan na vele uren reizen in de auto door prachtige (berg- en woestijn) landschappen in het hotel Sahara Sky met uitzicht op de duinen (Dunes de Tinfou), ik weet overigens niet waarom het dunes (meervoud) heet, want het betreft maar één echte duin, die zo blijkt, een dorpje heeft doen ondersneeuwen (onderzanden zal het hier ongetwijfeld heten). Het is hier heerlijk warm (lees: bloedheet, maar ik klaag nog steeds niet), toen we om 8.45 uur in de auto stapten was het al 26 graden, en om 10.00 uur was het al over de 40 graden….(gelukkig hebben we airco in de auto).
Vandaag hebben we een ‘korte’ schone route (zoals onze belgische gastheer dat noemt) gereden; dwars door de oase in plaats van er langs. Prachtig, maar ondanks dat je er 100 km per uur mag rijden, red je dat natuurlijk niet over deze onverharde wegen, vol kuilen (één keer moesten we stoppen omdat er een groot gat in de weg geslagen was en we niet zeker wisten of de auto er wel langs kon, maar het alternatief terugkeren was dermate onaantrekkelijk dat we er toch maar op gegokt hebben dat het goed ging. We rijden door dorpjes, verlaten dorpjes, over smalle zanderige paden dwars door de palmbomen (en ook elektriciteitspalen) heen: soms rennen kinderen naar buiten of zwaaien ze vanaf hun fiets). Simon en ik genieten van de rit, maar stiekem denken we allebei hetzelfde: als we hier maar geen lekke band krijgen. Want we zaten echt afgelegen van alles. ‘Jaaaah asfalt’’ riepen we als we na zoveel uren kuilen vermijdend gereden hebben (nou ja Simon dan), wat een luxe! Toen we de eerste dag over deze zelfde weg reden vonden we het nog best armoedig maar nu is het pure luxe.
Paradise Valley
Twee dagen geleden zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken van ons hotel na een heerlijk ontbijt (specialiteit van hier: gemalen amandelen met argan olie en honing) eerst weer terug door de vallei en dan over de ‘snelweg’ richting Ouarzazarte: onze ‘tomtom’ geeft aan dat het 6,5 uur is, maar wij doen er wat langer over. Onderweg moeten we uitkijken want in de berm worden schapen geherderd die daar grazen, lopen er mensen, fietsen er mensen, lopen er overbeladen ezels (soms ook tegen de richting in) over de weg maar ook moeten we uitkijken voor ‘geparkeerde’ kruiwagens die gebruikt worden door de bouwvakkers die aan de weg werken. De eerste 2 uur zijn vrij saai, maar daarna verandert het landschap en rijden we door woestenij en komen we door het gebied van de saffraan. We stoppen daar voor onze lunch, want we hebben nog wat kilometers voor de boeg. We besluiten om niet naar Ouarzazarte te rijden maar om een stuk af te snijden richting Agdz. Ik hou mijn hart vast, want de N-route was niet al te best (wel geasfalteerd), maar de laatste 90 kilometers zouden we dan via een R-route moeten doen, die meestal onverhard zijn. Maar wat blijkt: deze R-route is geheel geasfalteerd dus kunnen we goed doorrijden. Rond een uur of 5 komen we in Agdz aan waar het al bloedheet is. In de auto merken we er niet zo veel van, maar als ik de auto uitstap om te vragen of er kamers vrij zijn, slaat de hitte in mijn gezicht. Net als we terugrijden, doet de meneer van het hotel open. Er is een zwembad, maar dat is niet groter dan een badkuip en de prijs is hoog (het feit dat we over de kamerprijs bij de receptie moesten praten zei natuurlijk al iets…). We rijden nog even door vinden een hotel dat in het boek staat: met zwembad (maar heeft wel een zpknapbeurt nodig). Het is er groot, en ook het zwembad is groot maar wel erg vies ) en ook nu zijn we weer de enige gasten. We besluiten om het toch maar te nemen aangezien we hier weinig keus hebben in dit kleine woestijnstadje. Later gaan we eten en we worden overal aangekeken. Simon heeft nog contact met een zwerver die om zijn suiker vraagt. Simon moet het geven, want anders zal het wel stelen zijn gok ik. Dat ziet er grappig uit: want de zwerver pakt Simon zijn hand, die vervolgens de suiker pakt en in zijn tas stopt.
De volgende dag rijden we weer op tijd verder: nu maar een korte rit naar Tamegroute, vlakbij de duinen. Daar komen we tegen middag uur aan (we hadden nogal een lange stop onderweg omdat we een bekeuring kregen van 700!!! dirham, wat nergens over ging, maar ja, ze moeten toch iets vinden om je te bekeuren: de auto voor ons stopte en Simon rijdt er om heen, maar dat was een doorgestrokken streep….dus dat koste ons 70 euro…. ) De route, het wordt een soort van mantra, is ook nu weer geweldig: langs de oases, door kleine dorpjes met kasbahs en heeel veel mooie bergen en af en toe een rivier (soms met water, soms droog). We checken in bij het hotel, dat bekend staat om zijn sterrenkunde en dat zullen we later die avond ontdekken. Nadat we hebben ingechekt, nemen we een koud biertje en rijden we door in de omgeving: naar het meest zuidelijke plaatsje dat je hier vindt. Onderweg zien we het landschap steeds meer veranderen in een zandomgeving: de weg is half zichtbaar omdat er veel zand op licht en ook de palmbomen groeien in het zand. Prachtig. Het zwembad dat we voor ogen hadden (een zwembad in de woestijn, hoe cool is dat??) was helaas dicht.
Rond een uur of 5 komen we weer aan bij ons hotel, waar onze belgische vriend Patrick al op ons wacht. Hij is een ware sterren-maniak en weet superveel te vertellen. Na het eten, worden alle stereoscopen op het dak gezet en ik moet dan ook regelmatig weer ergens door heen kijken terwijl hij me allerlei verhalen vertelt over de sterren, goden, etc. Ondertussen is Simon met Rebecca, onze Amerikaanse fotografe, op pad om de sterren te fotograferen, en ik ben samen met een Duits stel naar de sterren aan het kijken. Dat is toch wel ontzettend fascinerend: de sterren zijn hier sowieso geweldig: we hebben ruim 16 vallende sterren gezien en je ziet hier de milkeyway alsof het een regenboog is. Geen lichtvervuiling hier en een schone lucht. Dus hebben we hier met z’n allen van de sterrenhemel te genoten tot een uur of 2.30, want koud wordt het hier niet. We zien gekleurde sterren die eruit zien als een discobal, twee sterren die eigenlijk vier zijn en ook hebben we een zonsuitbarsting gezien (dat was overigens de volgende dag).
Dus zo zitten we ineens in de woestijn, in een hele andere wereld. Morgen rijden we door naar Marrakesh, zo’n 400 kilometer. Na de tocht van vandaag nemen we maar wel de ‘snelweg. Patrick had ons een andere route aangeraden, maar ik vrees dat we er dan meer dan 2 dagen over gaan doen.
Tja, daar zitten we dan na vele uren reizen in de auto door prachtige (berg- en woestijn) landschappen in het hotel Sahara Sky met uitzicht op de duinen (Dunes de Tinfou), ik weet overigens niet waarom het dunes (meervoud) heet, want het betreft maar één echte duin, die zo blijkt, een dorpje heeft doen ondersneeuwen (onderzanden zal het hier ongetwijfeld heten). Het is hier heerlijk warm (lees: bloedheet, maar ik klaag nog steeds niet), toen we om 8.45 uur in de auto stapten was het al 26 graden, en om 10.00 uur was het al over de 40 graden….(gelukkig hebben we airco in de auto).
Vandaag hebben we een ‘korte’ schone route (zoals onze belgische gastheer dat noemt) gereden; dwars door de oase in plaats van er langs. Prachtig, maar ondanks dat je er 100 km per uur mag rijden, red je dat natuurlijk niet over deze onverharde wegen, vol kuilen (één keer moesten we stoppen omdat er een groot gat in de weg geslagen was en we niet zeker wisten of de auto er wel langs kon, maar het alternatief terugkeren was dermate onaantrekkelijk dat we er toch maar op gegokt hebben dat het goed ging. We rijden door dorpjes, verlaten dorpjes, over smalle zanderige paden dwars door de palmbomen (en ook elektriciteitspalen) heen: soms rennen kinderen naar buiten of zwaaien ze vanaf hun fiets). Simon en ik genieten van de rit, maar stiekem denken we allebei hetzelfde: als we hier maar geen lekke band krijgen. Want we zaten echt afgelegen van alles. ‘Jaaaah asfalt’’ riepen we als we na zoveel uren kuilen vermijdend gereden hebben (nou ja Simon dan), wat een luxe! Toen we de eerste dag over deze zelfde weg reden vonden we het nog best armoedig maar nu is het pure luxe.
Paradise Valley
Twee dagen geleden zijn we ’s ochtends vroeg vertrokken van ons hotel na een heerlijk ontbijt (specialiteit van hier: gemalen amandelen met argan olie en honing) eerst weer terug door de vallei en dan over de ‘snelweg’ richting Ouarzazarte: onze ‘tomtom’ geeft aan dat het 6,5 uur is, maar wij doen er wat langer over. Onderweg moeten we uitkijken want in de berm worden schapen geherderd die daar grazen, lopen er mensen, fietsen er mensen, lopen er overbeladen ezels (soms ook tegen de richting in) over de weg maar ook moeten we uitkijken voor ‘geparkeerde’ kruiwagens die gebruikt worden door de bouwvakkers die aan de weg werken. De eerste 2 uur zijn vrij saai, maar daarna verandert het landschap en rijden we door woestenij en komen we door het gebied van de saffraan. We stoppen daar voor onze lunch, want we hebben nog wat kilometers voor de boeg. We besluiten om niet naar Ouarzazarte te rijden maar om een stuk af te snijden richting Agdz. Ik hou mijn hart vast, want de N-route was niet al te best (wel geasfalteerd), maar de laatste 90 kilometers zouden we dan via een R-route moeten doen, die meestal onverhard zijn. Maar wat blijkt: deze R-route is geheel geasfalteerd dus kunnen we goed doorrijden. Rond een uur of 5 komen we in Agdz aan waar het al bloedheet is. In de auto merken we er niet zo veel van, maar als ik de auto uitstap om te vragen of er kamers vrij zijn, slaat de hitte in mijn gezicht. Net als we terugrijden, doet de meneer van het hotel open. Er is een zwembad, maar dat is niet groter dan een badkuip en de prijs is hoog (het feit dat we over de kamerprijs bij de receptie moesten praten zei natuurlijk al iets…). We rijden nog even door vinden een hotel dat in het boek staat: met zwembad (maar heeft wel een zpknapbeurt nodig). Het is er groot, en ook het zwembad is groot maar wel erg vies ) en ook nu zijn we weer de enige gasten. We besluiten om het toch maar te nemen aangezien we hier weinig keus hebben in dit kleine woestijnstadje. Later gaan we eten en we worden overal aangekeken. Simon heeft nog contact met een zwerver die om zijn suiker vraagt. Simon moet het geven, want anders zal het wel stelen zijn gok ik. Dat ziet er grappig uit: want de zwerver pakt Simon zijn hand, die vervolgens de suiker pakt en in zijn tas stopt.
De volgende dag rijden we weer op tijd verder: nu maar een korte rit naar Tamegroute, vlakbij de duinen. Daar komen we tegen middag uur aan (we hadden nogal een lange stop onderweg omdat we een bekeuring kregen van 700!!! dirham, wat nergens over ging, maar ja, ze moeten toch iets vinden om je te bekeuren: de auto voor ons stopte en Simon rijdt er om heen, maar dat was een doorgestrokken streep….dus dat koste ons 70 euro…. ) De route, het wordt een soort van mantra, is ook nu weer geweldig: langs de oases, door kleine dorpjes met kasbahs en heeel veel mooie bergen en af en toe een rivier (soms met water, soms droog). We checken in bij het hotel, dat bekend staat om zijn sterrenkunde en dat zullen we later die avond ontdekken. Nadat we hebben ingechekt, nemen we een koud biertje en rijden we door in de omgeving: naar het meest zuidelijke plaatsje dat je hier vindt. Onderweg zien we het landschap steeds meer veranderen in een zandomgeving: de weg is half zichtbaar omdat er veel zand op licht en ook de palmbomen groeien in het zand. Prachtig. Het zwembad dat we voor ogen hadden (een zwembad in de woestijn, hoe cool is dat??) was helaas dicht.
Rond een uur of 5 komen we weer aan bij ons hotel, waar onze belgische vriend Patrick al op ons wacht. Hij is een ware sterren-maniak en weet superveel te vertellen. Na het eten, worden alle stereoscopen op het dak gezet en ik moet dan ook regelmatig weer ergens door heen kijken terwijl hij me allerlei verhalen vertelt over de sterren, goden, etc. Ondertussen is Simon met Rebecca, onze Amerikaanse fotografe, op pad om de sterren te fotograferen, en ik ben samen met een Duits stel naar de sterren aan het kijken. Dat is toch wel ontzettend fascinerend: de sterren zijn hier sowieso geweldig: we hebben ruim 16 vallende sterren gezien en je ziet hier de milkeyway alsof het een regenboog is. Geen lichtvervuiling hier en een schone lucht. Dus hebben we hier met z’n allen van de sterrenhemel te genoten tot een uur of 2.30, want koud wordt het hier niet. We zien gekleurde sterren die eruit zien als een discobal, twee sterren die eigenlijk vier zijn en ook hebben we een zonsuitbarsting gezien (dat was overigens de volgende dag).
Dus zo zitten we ineens in de woestijn, in een hele andere wereld. Morgen rijden we door naar Marrakesh, zo’n 400 kilometer. Na de tocht van vandaag nemen we maar wel de ‘snelweg. Patrick had ons een andere route aangeraden, maar ik vrees dat we er dan meer dan 2 dagen over gaan doen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
