De geit valt niet ver van de boom

14 september
Paradise Valley

’t Kon minder hier in Paradise Valley, zo aan het zwembad met uitzicht op gevulde palmbomen (dadelpalmen) omringd door bergen en wederom prachtig weer en een heerlijk glas grisse, die ze hier zowaar verkopen (al is het de laatste fles) (en natuurlijk een knappe vent zoals Simon dat zelf zegt). We hebben net een prachtige wandeling gemaakt langs een rivier met natuurlijke zwembaden. De rit er naar toe was goed te doen dankzij de handgeschreven kaart van de eigenaar van ons hotel. Zonder dat hadden we het ook echt nooit gevonden. Hij tekende letterlijk de weg uit met een afslag die meer leek op een onverhard voetpad maar waar ook een vrachtauto reed. “Weet je zeker dat we hier goed zitten, vraagt Simon”. Ik weet het ook niet, maar het lijkt er wel op.

Onderweg stappen nog een paar mensen in onze auto die ook onderweg zijn naar het ‘dorp’. Bijkomend voordeel is dat één van de meerijders aanbiedt ons de weg te wijzen, maar als alternatief aanbiedt (aan Simon) om op onze auto te passen. Want een gids hebben we niet nodig, onze gastheer heeft de route tot in detail uitgetekend, en hij geeft duidelijk aan dat we bij het rode huis een weg moeten inslaan. Ook dit lijkt niet echt op een weg, meer op een rotsige zandweg dat naar de achterkant van de huizen leidt en waar mensen zitten te wassen. Maar onze gastheer Rajid zei dat de route te herkennen was aan blauwe stippen, en die staan toch duidelijk op de muur getekend. Dus daar beginnen we onze route, af en toe moeten we even zoeken, maar over het algemeen is het goed te doen. We lopen in een rivierbedding waar een kleine rivier stroomt en om ons heen overal palmbomen, grote rotsen, bruine bergen en verder alleen maar stilte. Afgezien van wat kikkers, visjes en libelles, wat vogels zien we niemand. Alleen maar die prachtige tocht door de vallei heen. Na ongeveer 20 minuten lopen (met veel foto-stops) komen we aan bij het eerste natuurlijke zwembad: een klein natuurlijk zwembad omringd met warme stenen en een kleine (erg kleine inimini) waterval en helder groen water. We trekken onze kleren uit en springen in onze badkleding het water in. Heerlijk: zeker na de koude oceaan voelt dit water aan als een warm bad: en nog steeds is er niemand. Daarna laten we ons opdrogen in de zon en lopen we verder. Het is prachtige route, wat klouter en klimwerk en overal palmen, bergen, en water: het verveelt helemaal niet.

Na ongeveer 45 minuten zijn we bij de derde en laatste zwembad aangekomen, daar is voor het eerst een teken van ander leven: daar liggen nog drie marrokaanse jongens met een hond. Wij drinken wat water en keren terug. Onderweg terug worden we aangesproken dor een man die ons amandelen aanbiedt (die hij waarschijnlijk net van de boom heeft geplukt) en ons de weg wel wijst (wat wederom niet nodig is….:)). Halverwege de weg is hij ineens verdwenen, maar als we weer in het ‘dorp’ zijn aangekomen staat hij weer voor onze neus. Hij biedt ons thee aan, maar we willen graag terug dus bedanken we hartelijk. Onze auto staat er nog in goede staat, bewaakt door 2 jongens, blijkbaar had onze vriend er nog een vriend bijgehaald. We rijden terug naar ons hotel en ook nu nemen we weer iemand mee terug, er zijn hier maar weinig auto’s en liften is dus erg gewoon hier. Bij ons hotel aangekomen (waar we de enige gasten zijn) is het zwembad ververst met kristalhelder bergwater en is het schoon zoals ons beloofd was toen we aankwamen en plonsen we daar nog even in. Een mooie manier om onze dag af te sluiten…en straks natuurlijk nog wat eten: ik ben benieuwd wat we krijgen.

In Essouaira
Gisteravond waren we allebei kapot: ik had nog een laatste kiteles die overigens erg goed ging vond ik zelf (weer een privéles) en Simon ging zelf kiten. Daarna gaan we naar ons hotel waar ik in slaap val en Simon wat dommelt. We besluiten om in het hotel wat te eten want we hebben allebei geen puf meer om naar de medina te gaan…. Ik heb zelfs geen eens puf meer voor een douche. Overigens is het eten in het hotel heerlijk. We blijven daar nog even hangen en we boeken een hotel midden in Paradise Valley: via google maps zien we amper wegen maar op de foto staat toch duidelijk dat het hotel aan een weg ligt. Dus we zullen het zien of én hoe we daar gaan komen.

De volgende dag staan we vroeg op en rijden om 9.00 uur al. We besluiten om langs de kust te rijden en dan vanuit het zuiden de vallei in te gaan in plaats vanuit het noorden. En hoewel op de kaart maar één afslag staat, missen we ‘m toch. Uiteindelijk via de navigatie van Simon (die overigens een groot spraakgebrek heeft) vinden we Paradise Valley alsnog. De eerste kilometers in de vallei gaan via een gloed nieuwe asfalt weg en ik zeg nog: als het zo blijft deze weg, dan zitten we goed. Maar al snel na onze afslag houdt het asfalt ineens op en rijden we door op een weg vol stenen en gaten. Ik was iets te voorbarig. Onderweg zien we de eerste oase: een grote lap grond bomvol met grote groene palmbomen tegen de bruine bergen waar wat rode huizen tegen aan gebouwd staan. Voor de rest komen we ook langs vele prachtige winkeltjes (vooral veel fossielen) en af en toe een standje die zitjes in het water hebben staan. We besluiten om bij een ervan te stoppen voor een verse jus. We nestelen ons op plastic stoeltjes die tot vlak aan de zitting in het water staan en waar visjes aan onze voeten eten: jus en een voetbehandeling ineen ;).

Overigens is de hele route ook nu weer een prachtig: eerst langs de kust, dan berg inwaarts over hoge bergen en via zigzagweggetjes en kleine dorpjes. Onderweg zien we vele geiten in bomen staan/hangen alsof het rijpe vruchten zijn. Tientallen geiten zitten van laag tot hoog in diverse bomen, terwijl ze eten, balanceren ze op de dunne takken. Ik verbaas me erover hoe ze er a) komen en b) blijven, want het zijn geen hele grote bomen met grote sterke takken. Maar de geiten lijken zich daar prima te vermaken en blijkbaar smaken de bladeren boven in de boom beter dan het gras. Een soort van boomgeiten in plaats van berggeiten. (Overigens zien we deze schattige geitenkoppies daarna met huid en haar in de dorpjes bij de slagerij uitgestald liggen).

Morgen rijden we naar Ouarzazate: een lange lange rit….zeker over deze wegen….maar als de weg net zo mooi is als vandaag is dat zeker geen straf.